Author: George

มีการจบก็มีการเริ่มใหม่ เป็นธรรมดาของโลกใบนี้ ผมตื่นเต้นกับการเริ่มใหม่ทุกครั้ง
แม้ว่าตอนจบมันจะเลวร้ายไปบ้างก็ตามที แค่รู้สึกว่าการเริ่มใหม่คือการเจอโจทย์ใหม่ของชีวิต

เคยได้ยินมาจากที่ไหนซักแห่งจากใครซักคน
ว่าความรักคล้ายหนังเรื่องหนึ่งที่เราเห็นปก
กับโปสเตอร์แล้วรู้สึกสนใจมัน อยากดูอยากจะรู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง

อยู่ดีๆก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นอีกครั้ง เพียงเพราะใครก็ไม่รู้ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้สนใจอ่ะไรเพียงแค่เห็นว่ารักดี
แต่ก็ปล่อยผ่านเลยเพราะคิดแบบที่ผู้ชายทั่วไปควรจะคิด

เพื่อนถามว่าจะแต่งงานตอนอายุเท่าไหร่ ผมก็ตอบไปว่าน่าจะราวๆ 30แหละ หรือไวกว่านั้น น่าจะเป็นช่วงอายุที่โอเคที่สุดแล้วอย่างน้อยก็มีลูกทันใช้ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอก

ผมชอบรูปแบบความรักของผู้ใหญ่มากกว่า ความรักในแบบของเด็กๆที่จะต้องคอยมานั่งโอ๋กันง้อกันซะทุกเรื่อง มีการเอาคืนกันเพราะอีกฝ่ายทำก่อน ต้องคุยกันตลอดเงียบก็ไม่ได้ ไม่มีช่วงให้หยุดพักความคิด ซึ่งมันไม่ใช่ผมเลย แค่รู้สึกว่าความรักในแบบเด็กๆมันดูมากเรื่องยุ่งยาก

ถึงเวลากลับไปเริ่มต้นอะไรใหม่อีกครั้ง เริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆเสียที เมื่ออาชีพที่ทำอยู่มันทำท่าว่าไปไม่รอดเราก็ควรที่จะโบกมือลา

All my life I just want “real love”. That’s so precious. Anybody, please help me. well, just anybody. I’m so jealous.

ไม่น่าเชื่อว่านับจากวันนั้นที่เราทำอะไรบ้าๆลงไปจนมาถึงวันนี้ มันล่วงเลยผ่านมา หลายเดือนแล้ว เราจำวันแรกวันนั้นได้ดี วันที่เราตัดสินใจทำอะไรบางอย่างครั้งแรกในชีวิตของคนที่ กากๆคนหนึ่ง ไม่เคยจีบผญด้วยอาการแบบนี้มาก่อน

มีคนบอกว่ามนุษย์เราแต่ล่ะคน เปรียบได้กับของขวัญกล่องหนึ่ง แต่ล่ะคนก็มีรูปร่างหีบห่อที่แตกต่างกันไป และไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่อยู่ข้างในได้จนกว่าจะถูกแกะออกมา การถูกแกะก็คือการที่เราได้ความรู้จักนั่นเอง